- Пасля заканчэння трэцяй гарадской школы, - расказвае юнак, - вучыўся ў Магілёўскім дзяржаўным тэхналагічным каледжы. Але па меры асваення прафесіі ўсё больш выразна адчуваў, што гэта не маё. Нават не аднаго дня не працаваў па атрыманай спецыяльнасці. У атрад выратавальнікаў прыйшоў свядома. І не расчараваўся. Служба гэтая адказная, рызыкоўная і рамантычная. Спачатку страшна было ў час першых выездаў на пажары. Зараз гэта ў мінулым. Галоўнае заключаецца ў тым, што ў барацьбе з вогненнай стыхіяй ты не адзін, побач з табой заўсёды надзейнае плячо сябра-калегі, які ніколі не пакіне цябе ў бядзе. І гэта вельмі важна ўсведамляць у такія моманты.
Сёння Максім, як гэта і належыць маладому чалавеку, жыве планамі на будучае. Па-першае, гэта далейшы прафесійны рост – летась ён паступіў вучыцца ва Універсітэт грамадзянскай абароны МНС Беларусі, каб стаць больш адукаваным спецыялістам-афіцэрам. А яшчэ заняты абустройствам набытай кватэры, каб прывесці туды тую адзіную і непаўторную, якую, на жаль, пакуль што не знайшоў. Але гэта – толькі справа часу, ці не так?
Анатоль ПАЛЫНСКІ.
Фота Алены ГРОМАВАЙ.