Так, усё гэта пра яго – Уладзіміра Някрасава, чалавека творчага, неардынарнага і адданага служэнню музыцы. Дарэчы, унікальнасць Уладзіміра Мікалаевіча заключаецца яшчэ і ў тым, што яго працоўны стаж складае 53 (!) гады, што дазваляе яму па праве насіць званне самага старэйшага працуючага работніка культуры Бярэзіншчыны.

- Я ніколі не здраджваў музыцы, - расказвае ён. – Да выхаду на пенсію адначасова выкладаў у музычнай школе і быў задзейнічаны ў раённым Доме культуры, дзе акампаніраваў асобным салістам, хору, іграў у духавым аркестры.

Да таго ж працаваў з самадзейнымі калектывамі райсельгастэхнікі, МПМК-182, сырзавода і капланецкай “Калінкай”. Так, работы хапала. Але яна прыносіла мне сапраўдную асалоду і задавальненне, бо навучанне ігры на музычным інструменце, падрыхтоўка нумароў мастацкай самадзейнасці і магчымасць людзям праявіць свой талент – заўсёды справа ўдзячная і высакародная.

Асобнай старонкай біяграфіі Уладзімір Мікалаевіч лічыць сваё супрацоўніцтва з фальклорным ансамблем “Лявоніха”. Дзе толькі не пабываў гэты калектыў у свой час: Прыбалтыка, Грузія, Украіна, Выстава дасягненняў народнай гаспадаркі ў Маскве, адкрыццё сезона фантанаў у Піцергофе… Падарожнічалі і аўтобусам, і цягніком, і нават самалётам. Колькі вандровак, канцэртаў, сустрэч з цікавымі людзьмі, сярод якіх быў і знакаміты Генадзь Цітовіч, імя якога сёння носіць харавая капэла Беларусі.

Так, ёсць што ўзгадаць і пра што расказаць ветэрану культуры. Толькі вось слова “ветэран” для Уладзіміра Някрасава ніяк не дапасуецца, бо і сёння ён актыўна працуе ў школе мастацтваў, удзельнік створанага тут ансамбля народных інструментаў, стварае інструментальную музыку, піша ўласныя песні. Дарэчы, іх нямала ў нашага земляка.

Гэта, напрыклад, “Родныя мясціны” на словы бярэзінскага паэта Івана Маркевіча, “Вальс бярэзінскіх выпускнікоў” на словы Віктара Кулігіна, які быў напісаны спецыяльна для выпускнога балю ўнучкі і гучаў на цэнтральнай плошчы горада, зачароўваючы гасцей мерапрыемства.

Так, музыцы і творчасці не падуладныя гады і ўзрост. Па словах Уладзіміра Мікалаевіча, чалавек, які сябруе з імі, асаблівы і зусім па-іншаму крочыць па жыцці, робіць яго больш светлым і радасным. Менавіта гэтыя святло і радасць Уладзімір Някрасаў і дорыць людзям вось ужо на працягу 53 гадоў.

Анатоль ПАЛЫНСКІ.

Фота Алены ГРОМАВАЙ.